Wilcze Jagody o lirycznym smaku… - recenzja Adama Rozlacha - Studio Realizacji Myśli Twórczych

Idealna zgodność zdania muzycznego z tekstowym, wzbogacona jest walorami interpretacyjnymi solistki. Jakże często odnosimy wrażenie, jakbyśmy słuchali najprawdziwszych życiowych opowieści, uczuciowych wyznań, ale i skargi na zło, poprzez śpiew, szloch czy łkanie... Melodyka i harmonia tych songów, dzieło Mistrza Jagodzińskiego - zawsze ciekawe, oryginalne, zawsze naturalnie prowadzone, ani przez moment nie zahaczające o rutynę. Każdy song ma swój klimat, charakter, odrębność, każdy środek przekazu śpiewanych treści, wręcz każdy oddech - mają tu ogromne znaczenie. Rytm, co zrozumiałe, naturalnie wzbogacony jest o jazzujące, swingujące akcenty, a w partii fortepianowej słyszy się klasyczny -także w jazzowym wymiarze fundament. Warto przypomnieć, że Andrzej Jagodziński, laureat dwóch Fryderyków i kilku złotych płyt, bodaj jako pierwszy w Polsce nagrał „Chopina na jazzowo“, otwierając bardzo modny do dziś trend grania muzyki Mistrza Fryderyka w jazzowych aranżacjach.

Od pierwszego słuchania kolekcję tę nazwałem sobie jazzującym śpiewnikiem; lirycznym, nastrojowym songbookiem. Utwory te bowiem dziś, jak kiedyś pieśni z moniuszkowskich śpiewników domowych, bez trudu wpadają w ucho, od razu stają się bardzo bliskie, serdeczne, i co ważne - chce się do nich wracać. Decydują może o tym tęskne, czasem jakby nawet nieco naiwne treści, wspomniane wcześniej proste melodie i kontrapunkty - grane jakby jednym palcem. W słowach songu By nie było żal pojawiają się zacytowane „dwa serduszka, cztery oczy, oj, oj, oj...” Pojawiają się motywy żalu, smutku; „miłość musi bardzo minąć by nie było żal”, tęsknoty; „odszukaj mnie, czekam już milion lat...” Śliczny to i wielce wzruszający, bardzo osobisty portret obojga, jakże wrażliwych artystów.